Adoptieleed

Ik groeide op bij de mensen die ik mijn ouders noem. Mijn papa, mama en mijn broertje.

We hebben geen bloedband, maar we houden van elkaar. Zij gaven mij alles (en meer)wat ik nooit zou kunnen krijgen van de mensen met wie ik wel DNA deel.

Dat ik per toeval bij fijne ouders terecht ben gekomen betekent niet automatisch dat het leven als geadopteerd meisje makkelijk was/is. Ik hoef daar ook niet dankbaarder voor te zijn omdat mijn wieg toevallig in Sri Lanka stond.

Ik ben gelukkig, ik heb een eigen gezin, lieve familie en vrienden. Mijn gezondheid kan beter,maar daar wordt aangewerkt. Toch voel ik altijd een leegte, een vat vol tranen en verdriet. Dat ik altijd met me meezeul. Eigenlijk is het een niet te omschrijven gevoel, wat er al tijd is. Maar leegte komt denk ik het meest dichtbij.

1000 knuffels van mijn papa en mama zijn fijn, maar zullen het gevoel nooit kunnen laten verdwijnen.

Die leegte staat voor al mijn vragen rondom mijn adoptie die onbeantwoord zullen blijven.

Het niet weten waar je precies vandaan komt, wie je biologische vader en moeder zijn heeft een diepe impact op mijn bestaan.

Ik kom veel in het ziekenhuis vanwege mijn gezondheid, en ook hierin merk ik dat het lastig is dat ik niets weet van mijn biologische verwanten. Het vraagje ‘ komt dit in de familie voor’ blijft steeds terug komen en het zet me elke keer weer aan het denken. Soms word ik er verdrietig van soms ook niet.

De vele confrontaties in het dagelijks leven zitten hem soms in hele kleine dingen. Als je met je witte ouders gaat winkelen en zij wel mogen doorlopen bij de Mediamarkt. Of dat je de boodschappen inpakt voor je witte moeder bij de Albert Heijn, en het kassameisje je beschuldigt van diefstal. Docenten Nederlands altijd even vragen of je thuis wel Nederlands spreekt, of een conducteur die buiten de trein al een boete heeft klaar gemaakt want hij denkt dat je geen eerste klas kaartje kan betalen vanwege je kleur. Dit is slechts een kleine greep uit topervaringen.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over de gedachte dat er babyfarms zijn, dat baby’s gewoon omgeruild werden als men liever een meisje blieft. Dat er mensen geld aan ons verdienden, omdat we handelswaar waren. Dat adoptiestichtingen hier maar al te graag aan mee werkten om dit allemaal in stand te houden. Dat er vrouwen waren die voor de recht bank logen dat ze onze moeder waren en ons afstonden, terwijl we misschien wel weggenomen zijn van onze biologische familie? Dat de Nederlandse regering hiervan wist en niets deed. Onze ouders moesten aan allerlei eisen voldoen, maar bovenstaanden maakten er zelf een potje van.

Wanneer is adoptie dan wel oké?

Als geld niet de hoofdmotivatie is om een kind af te staan. Als er in eerste plaats gekeken wordt naar wat een kindje nodig heeft. En niet naar de wensen van een adoptieouder. Als er geen keuzes meer zijn in land, geslacht, special need oid. Dan kom je er eigenlijk op uit dat interlandelijke adoptie gewoon geen optie is. Zolang de prikkel van geld er is, zullen landen waar er minder middelen zijn blijven voorzien in aanbod.

Ik weet first hand dat het ontzettend moeilijk is om te dealen met onvruchtbaarheid/kinderloosheid. Maar denk niet te makkelijk over adopteren en denk vooral aan de behoeftes van het kind.