We zijn even in de tuin, de wind is koud maar de zon doet zijn best om er toch nog wat van te maken in deze gekke tijd.
Oliviers spanningsboog is in de tuin beduidend korter dan binnen. Er is nog zoveel te ontdekken in ons kleine tuintje. Zo wonen er een twintigtal mussen, een dozijn vinken en een handje vol mezen bij ons in de heggen. ‘Mamaaaa kakaaaaaaaaaa!’ Wijzend en springend richting de heg probeert Olivier mij duidelijk te maken dat er vogels zijn.
Het volgende moment zit hij gehurkt bij een plant, hij is helemaal gebiologeerd door een ‘bommol’ hommel. Hij vindt het fantastisch, hij krijst en wijst en houdt de bommol in de gaten. Olivier geniet zichtbaar van de kleine dingetjes die het leven te bieden heeft. Of hij iets merkt van de vreemde tijd waarin we leven? Ik denk dat hij vooral zijn opa,oma en oom mist. En zijn dagelijkse wandelingen in de natuur. De treinen mag ik natuurlijk niet vergeten. Vooralsnog geniet hij vooral van het feit dat we altijd met zijn drietjes zijn. Maar helemaal uit zijn dak gaat hij, als hij eindelijk weer een wit streepje in de strakblauwe lucht bespeurt: mamaaaaa tuihuig! Tuig! En hij is de gelukkigste peuter op aarde.
Daar kunnen wij als volwassenen nog wat van leren.
Met Wallen En Opstaan 