Vandaag, 09-07 is de dag die in alle officiele papieren mijn geboortedatum aanduidt. A.k.a: mijn verjaardag. Ik word er elk jaar eigenlijk alleen maar verdrietiger van. Omdat ik nooit zal weten wie mijn biologische ouders zijn.
Hoe de bevalling was. En vooral: ben ik echt met toestemming afgestaan? Elk jaar in aanloop naar deze dag vraag ik me meer dan andere dagen hoe mijn biologische moeder eruit ziet, of ze van me hield, of ze me mist. Of ze weet waar ik ben. Of ze zelf nog leeft. Dezelfde vragen heb ik uiteraard over mijn biologische vader. Maar daar heb ik helemaal geen gegevens of beelden van. Zoals altijd, is daar over niks bekend Dezelfde vragen over mijn biovader, opa’s en oma’s. Ik mis ze allemaal zonder dat ik weet wie ze zijn. Zonder hun te kennen weet ik ook niet wie ik zelf ben, voor een groot deel dan. Heel graag wil ik weten van wie ik mijn hypermobiele gewrichten heb. Of ze net zo onhandig is als ik. Houdt ze ook zo van taal, muziek en dans? Is ze net als ik af en toe somber? Tekent en schildert ze ook graag?
Ik wil al heel lang vragen of zij ook zo ziek was tijdens de zwangerschap. En tegelijkertijd voel ik me heel erg schuldig dat ik die vraag wil stellen aan mijn biologische moeder, want ik kan ze niet aan mijn moeder stellen omdat ze ons niet droeg.
Sinds ik hier ben, ben ik Eva. Die houdt van alle pluizige hondjes, otters. Die op haar Friese klompjes in een burgertruttendorp buitenspeelde. Waar mensen mij schattig( exotisch) vonden tot ik mijn stem kon gebruiken voor wat ik voelde als er grappen over mijn kleur gemaakt werden.
Hier heb ik mijn opa’s oma’s, ooms en tantes, neven en nichtjes. Voor hen ben ik gewoon hun kleinkind of nichtje. Daar is nooit onderscheid ingemaakt gelukkig. Ik zie ondanks dat we geen bloedband delen, bepaalde karaktereigenschappen van mezelf terug bij sommigen van hen.
Ik voel me eigenlijk al zolang niet op mijn plek maar heb geen idee waar dat dan wel is. Buigen tot ik brak, zo overleefde ik alle grappen, stomme vragen en vooral mijn eigen gemis. Ik kropte het allemaal op, want dankbaar moest ik zijn. Een boodschap die ik niet van mijn ouders meekreeg maar van vreemden. Want dat voelt nog steeds heel erg ondankbaar naar mijn ouders. Die ik wel ken. Die van me houden en me altijd steunen. Erg verwarrend allemaal. Geadopteerd zijn is een rollercoaster tussen verdriet, gemis, schuldgevoel, omgaan met racisme, een loyaliteitsstrijd, weglachen van heel veel dommigheid. Overcompenseren om niet op te willen vallen.
Ik kreeg een naam mee, van wie weet ik niet zeker. Maar hij past me niet. Het matcht niet bij hoe ik me voel en hoe ik mezelf zie. Het wordt altijd verkeerd uitgesproken of verhaspeld wat ik heel irritant vind.
Ik voel me namelijk helemaal niet verbonden met Sri Lanka. Nul. Misschien heb ik Sri Lanka heel hard weg geduwd vanwege het verdriet dat het met zich mee brengt. Graag zou ik afscheid willen nemen van de naam die daar vandaan komt. Maar dat kost een hoop rompslomp geld en tijd. Mijn ouders die altijd voor me hebben gezorgd, mij ook een naam gegeven: Eva, een naam die ze kozen uit liefde voor hun kind. Dat is iets wat ik wél zeker weet. En daarom zou ik het heel erg fijn vinden, als je me voortaan ook Eva noemt.
Overigens, ik ben niet boos op mijn ouders dat ze mij adopteerden. Ik ben opgevoed door twee betrokken ouders, die alles voor ons levensgeluk over hebben. Misschien vroeg je je dat af na het lezen van het bovenstaande. Wel ben ik van mening dat interlandelijke adoptie voorgoed tot het verleden moet behoren.
Met Wallen En Opstaan 