Versoepelingen

Na een ‘harde’ lockdown zijn er sinds gisteren weer versoepelingen. En dat terwijl corona zo hard rondwaart door ons land. Ik vind het persoonlijk merkwaardig dat er gekozen wordt voor dit beleid terwijl we helemaal niet weten of Omikron de grote verlosser is. We kennen dit virus nog maar twee jaar.

Voor mensen met een fragiele gezondheid is dit slecht nieuws. Het voelt alsof we in de steek gelaten worden. Wat dat concreet inhoudt, is dat we vaker een beroep moeten doen op onze assertiviteit. Als mensen dichtbij komen, hardere grenzen stellen omdat andere naleven van de gestelde regels nalaten. Nog geisoleerder leven, nog meer testen, soms ook een strijd voeren om een ffp2 masker te mogen dragen als je therapie krijgt. Jezelf en je keuzes moeten verdedigen omdat ze jouw keuzes en zienswijze interpreteren als een afwijzing van hunzelf.

Met een klein beetje empathie, zou je weten dat als mensen vragen om afstand ze jou niet afwijzen. Ze willen zichzelf of een kwetsbare dierbare beschermen. Het is overleven, we hebben geen keus. We willen er zijn voor onze kinderen, partners en anderen geliefden. En dat gaat het beste zonder besmet te raken. We hebben nu eenmaal de verantwoordelijkheid om onze kinderen groot te brengen en dat willen we zo goed mogelijk doen.

Wat enorm zou helpen om ook weer een klein beetje mee te doen, is als meer mensen gevaccineerd en geboosterd zijn. Dat is natuurlijk ieders eigen keuze, maar wees er van bewust dat jouw individuele keuze ook consequenties heeft voor anderen. Als je er voor kan zorgen dat minder mensen ziek worden, waarom zou je dat niet willen?

Handhaving van de regels klinkt haast utopisch in de oren. Ook dit zou het voor kwetsbare mensen, veiliger maken. Hier is bijvoorbeeld een grootgrutter, die het begrijpelijk vindt dat personeel af en toe te dicht bij komt zonder mondkap( of mondkap alleen over de mond) want: het is zwaar werken met een mondkap. Ik ben blij met bezorgdiensten zoals Picnic en Crisp. Maar dit is niet voor iedereen toegankelijk.

We kochten het afgelopen jaar veel ffp2 maskers. We gebruiken ze voor sporadische supermarkt bezoekjes, als we een deurbezoekje doen en uiteraard in de ziekenhuizen of als ik therapie heb. Daarnaast sloten zelftests en desinfectiemiddelen. Ook dit is niet voor elk kwetsbaar persoon binnen hun bereik. En daarmee moeten sommige kwetsbare mensen keuzes maken waar anderen zich niks bij voor kunnen stellen. Zoals je kind thuis scholen, of met gevaar voor besmetting boodschappen gaan doen of met het ov reizen terwijl je niet goed beschermd bent. Je wordt buitenspel gezet door je gezondheid. Maar er wordt wel van je verwacht dat je meedoet. Want dat is in dit land heel belangrijk geworden, mee doen. Maak meedoen dan ook mogelijk voor iedereen door het veilig te maken. Corona bestrijden we samen?

Zodat je de angst hoeft te hebben dat je kind ziek wordt, stopt met eten en drinken en wéér opgenomen moet worden. Of jou besmet en je daardoor opgenomen moet worden in het ziekenhuis met alle gevolgen van dien.

De zogenaamde tweedeling waar mensen het overhadden toen het CTB werd ingevoerd, ik hoor er nu niks meer over nu het gros van de mensen weer lekker kan terrassen. Als of het hun grondrecht is. Natuurlijk begrijp ik de behoefte, maar de tweedeling is er natuurlijk altijd al geweest. Het is ook niet zo dat we tegen opening van van alles zijn. We zijn heel erg pro onze gezondheid. Dit land is niet meer zo gaaf als je zonder dat je het wil, geconfronteerd wordt met een haperend gestel. Je moet jezelf en je kind beschermen als je situatie er om vraagt. Want samen corona bestrijden doen we helemaal niet.

We houden het leuk door de kleine dingetjes extra te waarderen. En hopelijk komt er een dag dat wij ook weer zonder al te veel angst en beven, naar een concert of theater kunnen gaan. Maar het allerbelangrijkste vind ik dat kinderen recht hebben op een veilige schoolomgeving. En dat betekent dus ook, een goed geventileerde school. Dat zou nummer een prioriteit geweest moeten zijn. Besmettingen omlaag brengen door mondkapjes te dragen in de klassen als de besmettingscijfers daar om vragen. En betere naleving van de maatregelen zodat kinderen niet ziek naar school gaan. Dan hoef je achteraf ook niet te zeuren over de zoveelste quarantaine. Er zijn echt dingen die kan doen om zelf een beetje aan bij te dragen dat er een eind komt aan deze nachtmerrie. Het vergt alleen wat ruggengraat.

Wij hadden ook dromen en wensen voor onze zoon. Uitjes die we wilden maken. Maar die bevriezen we tot we ze weer uit de ijskast kunnen halen. Er zijn in dit land veel mooie rustige plekjes. We kunnen kaartjes sturen en videobellen. Er zijn zoveel mogelijkheden tegenwoordig om in contact te blijven. En natuurlijk missen we wel hoe het voor Covid was, en zijn we zouden het ook liever anders zien. In de zin van dat het enorm vermoeiend is om steeds aan iedereen uit te moeten leggen waarom je zo strak aan de regels houdt. Je veiligheid verdedigen. Waarom je niet kan afspreken. Want het ligt niet aan niet willen. Het kan gewoon niet, punt. En echte vriendschap, kan dat hebben denk ik. Corona liet mij ver over FOMO heen groeien, dingen loslaten maar ook dat de gemiddelde Nederlander weinig op heeft met het leed van anderen. Pas als hen iets dreigt ‘afgepakt’ te worden, voelt men de impact die menig chronisch zieke of anderzins kwetsbare keer op keer voelt. Nederland moet toegankelijker worden voor deze groep. En dan niet alleen tijdens Covid, maar ook daarna. Wij willen weer mee doen zonder hoge risico’s.